Ο αγώνας ενάντια στο ξεθεμελίωμα της εκπαίδευσης και της ζωής των παιδιών μας πρέπει να γίνει καθημερινή αγωνία μας…


Λίγες μόλις αράδες σε κάποιες εξαιρετικά εσπευσμένες υπουργικές αποφάσεις, ήταν αρκετές για ν’ αποκαλύψουν ξεκάθαρα ακόμη και στον πιο αφελή από μας ότι ο στόχος της κυβέρνησης είναι ένας και μοναδικός : Η απαξίωση και η διάλυση του δημόσιου δωρεάν σχολείου.

 Οι αποφάσεις που μέσα σε λίγες ώρες ανέτρεψαν πλήρως ότι γνωρίζαμε σε σχέση με δυο βασικούς πυλώνες για την εκπαίδευση τα τελευταία χρόνια, φαντάζουν απροσδόκητες αλλά με μια πιο ψύχραιμη θεώρηση καταλαβαίνουμε ότι ήταν μάλλον, κι αυτές, αναμενόμενες.

 Το πολυσυζητημένο και πολλάκις επανασχεδιασμένο Ολοήμερο Σχολείο πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων. Χρόνια ολόκληρα ατέλειωτων συζητήσεων, διαφωνιών, συνεδρίων, υπουργικών σχεδιασμών σβήστηκαν μεμιάς.

 Πέρα από τις ενστάσεις που είχαμε εκφράσει για τον τρόπο λειτουργίας αλλά και την αμφισβήτηση ακόμα της εκπαιδευτικής διάστασής του, το ολοήμερο είχε τις προοπτικές με το σωστό σχεδιασμό να επιτελέσει σημαντικό ρόλο στα πλαίσια ενός δημόσιου σχολείου με κοινωνικό και εκπαιδευτικό ρόλο σε αλληλεπίδραση με το κοινωνικό περιβάλλον.

 Πριν από ένα χρόνο, μέσω μεγαλόστομων εξαγγελιών το Υπουργείο Παιδείας είχε προχωρήσει στη δημιουργία 801 «νέων ολοήμερων» που η λειτουργία τους είχε ως βασικό στόχο, υποτίθεται, το να μένει η τσάντα του μαθητή στο σχολείο. Αυτή η φιλοσοφία, υποτίθεται πάντα, πως ώθησε τους κυβερνώντες στο να διαλύσουν πλήθος σχολικών μονάδων, με μια σειρά απαράδεκτων παιδαγωγικά συγχωνεύσεων, και να τις μετατρέψουν σε νέα, «νέα ολοήμερα». Τώρα πριν ακόμη τοποθετηθούν οι στρατιές των υπεράριθμων εκπαιδευτικών σε νέες θέσεις (ποιες άραγε;) και με έκδηλη την αγωνία των αδιόριστων – αναπληρωτών που κανείς τους δεν μπορεί να ξέρει που και αν θα δουλέψει φέτος, έρχεται το Υπουργείο να βάλει λουκέτο στο σχολείο που δεν πρόλαβε καν να λειτουργήσει.

 «Ενισχύοντας» παράλληλα το «πρώτα ο μαθητής», το Υπουργείο συνεχίζει το έργο του καταργώντας τη δεύτερη ξένη γλώσσα που πάρα πολλοί μαθητές είχαν ήδη διδαχθεί, υποχρεώνοντάς τους να προσαρμοστούν (απολύτως παιδαγωγικά) στη μία δεύτερη ξένη γλώσσα που θα απομείνει στο σχολείο τους με κριτήρια που σίγουρα ο συντάκτης της σχετικής Υπουργικής Απόφασης αποκλείεται να μπορεί να μας εξηγήσει ποια θα είναι.

 Τραγωδία…

 Θα είναι ατόπημα αν περιορίσουμε τη ματιά μας στο να κοιτάξει αποσπασματικά τα δυο τελευταία πονήματα της ξενοκίνητης κυβέρνησης.

 Δεν επιτρέπεται να ξεχνάμε πως όλα αυτά γίνονται σ’ ένα σχολείο που έχει πάψει πια να χρηματοδοτείται, να εξοπλίζεται, να συντηρείται. Σ’ ένα σχολείο που καμιά από τις ατέλειωτες μεταρρυθμίσεις δεν έβαλε αληθινά στο κέντρο το μαθητή και τις ανάγκες του. Σ’ ένα σχολείο όπου το κλίμα που ετοιμάζει με άλλο νομοσχέδιο η κυβέρνηση είναι του αυταρχισμού, της γραφειοκρατίας και της αποδυνάμωσης δημοκρατικών οργάνων όπως ο σύλλογος των διδασκόντων. Σ’ ένα σχολείο όπου η αντισταθμιστική αγωγή έχει εγκαταλειφθεί κι οι εκπαιδευτικές ανισότητες διογκώνονται. Σ’ ένα σχολείο με κακοπληρωμένους εκπαιδευτικούς που τους στερείται ακόμη κι η δυνατότητα να μετεκπαιδεύονται στο αντικείμενό τους.

 Είναι, δυστυχώς, ολοφάνερο πως η υπόδουλη κυβέρνηση αποφάσισε να τελειώνει με την υπόθεση δημόσιο δωρεάν σχολείο. Αποφάσισε να ξεφορτωθεί έναν ακόμη δημόσιο οργανισμό. Αφού όμως δεν μπορεί να τον πουλήσει προτιμά να τον διαλύσει.

 Συνάδελφε,

 Η σχολική χρονιά πλησιάζει στο τέλος της. Η φαντασία μας δεν είναι τόσο νοσηρή ώστε να μπορεί να συλλάβει σ’ όλο της το μέγεθος την τραγική εικόνα που θα παρουσιάζει η επόμενη στο ξεκίνημά της. Γνωρίζουμε όμως όλοι πως η παιδεία θυσιάζεται στο όνομα της εξοικονόμησης πόρων. Γνωρίζουμε πως η εργασιακή ανασφάλεια θα μας συντροφεύει από τώρα και στο εξής. Γνωρίζουμε πως η άγρια φορολογική επιδρομή θα μας φτάσει στο κατώφλι της απόλυτης φτώχειας. Γνωρίζουμε πως το νέο μισθολόγιο θα είναι η χαριστική βολή. Δεν μπορούμε να περιμένουμε άπραγοι. Δεν έχουμε το δικαίωμα να μην αντιδράσουμε.

 Ο αγώνας ενάντια στο ξεθεμελίωμα της εκπαίδευσης και της ζωής των παιδιών μας πρέπει να γίνει καθημερινή αγωνία μας. Στα συλλαλητήρια, τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, στην 80η Γ.Σ. του Κλάδου που αν δε γίνει ορόσημο αναγέννησης του Εκπαιδευτικού Συνδικαλισμού θα γίνει η ταφόπλακά του. Δώσε παντού το δυναμισμό σου.

Τα παιδιά μας

 μόνο από τους αγώνες μας έχουν να περιμένουν.

Advertisement