Κυριακή σήμερα και όπως λέει ο λαός μας, αν δεν πας εκκλησία σήμερα έχεις την ευκαιρία να διαλογιστείς και να σκεφτείς λίγο πιο χαλαρά κάποια πράγματα… αν μπορείς βέβαια και δε σε έχουν πνίξει ακόμη τα προβλήματα.
Πίνοντας λοιπόν το καφεδάκι μου σκέφτομαι πραγματικά τι είναι αυτό που περιμένω να γίνει φέτος στην Αθήνα στην κορυφαία στιγμή του κλάδου, όπως συνηθίζεται να λέγεται, και όπως πραγματικά έπρεπε να είναι.
Για να πω την αλήθεια δεν περιμένω και πολλά πράγματα, ούτε έχω κάποια ελπίδα ότι ως δια μαγείας όλα φέτος θα αλλάξουν προς όφελος αυτού του κλάδου… το ίδιο έργο θα παιχτεί με θεατρίνους και πρωταγωνιστές πολλούς που στους συλλόγους τους φαίνονται αγωνιστές και δυναμικοί και στη συνέλευση δεν υπάρχουν… ούτε που φαίνονται ούτε που ακούγονται… έρχονται απλά για να ψηφίσουν αυτούς που τους έχουν πει και τίποτε άλλο… Αλλά υπάρχουν και οι άλλοι που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η παραταξιακή τους άνοδος… και στο βωμό αυτό δεν ντρέπονται να παρασύρουν τους/τις συναδέλφους λέγοντας τους ψέματα και το χειρότερο εκμεταλλεύονται την κρίση για να αυξήσουν τις δυνάμεις τους… αυτοί θα συνεχίζουν να φωνάζουν μια και πιστεύουν πως δε χρειάζεται να προσέχουν και τι λένε αφού ίσως ποτέ δε θα κληθούν να πάρουν αποφάσεις.
Όμως ο θάνατος αυτού του συνδικαλισμού όπως και αν εκφράζεται και όποιους σκοπούς εξυπηρετεί για την κάθε παράταξη είναι κοντά και μπορεί να είναι αργός αλλά θα έρθει…
Θα τον φέρουν «οι γιοί και οι κόρες της ελπίδας», οι νέοι εκπαιδευτικοί, που αδιόριστοι νιώθουν σήμερα περισσότερο από κάθε φορά την ανυπαρξία μας… να είστε σίγουροι ότι μας περιμένουν όλους και όλες στη γωνία να μας τσακίσουν γιατί ίσως και να μας αξίζει…
Εγώ λέω πως μας αξίζει συνάδελφοι γιατί όλα αυτά τα χρόνια δεν κάναμε και τίποτα για να τους διασφαλίσουμε και να τους παραδώσουμε τουλάχιστον μια εκπαίδευση που αξίζει στην Ελλάδα και με μεγάλη χαρά θα την υπηρετούσαν.
Τι κάναμε για το συμμάζεμα στο σπίτι μας;
Γιατί κλείναμε τα μάτια στην πληθώρα διορισμών κυρίως στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση και στην απόσπαση αντίστοιχων εκπαιδευτικών σε θέσεις που καμιά σχέση δεν είχαν με την εκπαίδευση… Τι πιστεύαμε ότι όλο αυτό θα υπάρχει για πάντα… να που μας τελειώνει και μάλιστα σκληρά… χτυπώντας ουσιαστικά τα νιάτα… τους αναπληρωτές μας που όπως όλα δείχνουν για την επόμενη σχολική χρονιά θα μείνουν αδιόριστοι… όχι γιατί δε χρειάζονται αλλά κυρίως γιατί η κυβέρνηση προσπαθεί να δείξει έναν τσαμπουκά, που τουλάχιστον στην εκπαίδευση δεν είναι απαραίτητος.
Μάλιστα είναι γελοίο να πιστεύει κανείς πως οι φελλοί και οι ευνοούμενοι θα δουλέψουν μια και όλοι τους είναι μέρος του συστήματος και καλύπτονταν ουσιαστικά από σιωπηρή ομερτά όλων.
Τι κάναμε για την αξιολόγηση;
Ουσιαστικά τίποτα… φροντίσαμε όμως όλα αυτά τα χρόνια, με την απόλυτη άρνησή μας, να οδηγήσουμε την κατάσταση σε ανεξέλεγκτο σημείο που δυστυχώς η άποψή μου είναι πως δεν μπορούμε να το ελέγξουμε. Όχι γιατί δεν έχουμε τρόπους αλλά γιατί μέσα μας ξέρουμε πως εμείς οδηγήσαμε την κατάσταση εκεί που είναι τώρα. Τα δεινά της αξιολόγησης ήδη υπάρχουν συνάδελφοι… η μισθολογική και βαθμολογική σύνδεση είναι γεγονός, τη βιώνουμε όλοι μας με τη στασιμότητα στην εξέλιξή μας και στους κατά 1/3 λιγότερους μισθούς μας πια… η κατηγοριοποίηση των σχολείων είναι που τους λείπει και ουσιαστικά γι αυτό αφήνουν για λίγο στην άκρη την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού και επικεντρώνουν στην αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας που θα τους δώσει τους δείκτες να κατηγοριοποιήσουν τα σχολεία… θυμηθείτε με ούτε γι αυτό θα υπάρξει απόφαση γιατί δεν μπορεί να στηριχθεί από τη βάση. Και το σπουδαιότερο ήδη η κυβέρνηση μας έχει αξιολογήσει όλους και όλες μια φορά και μας κατέταξε σε βαθμούς και μισθούς που αυτή ήθελε…
Δεν θέλω να πω άλλα παραδείγματα δικών μας λαθών γιατί μέσα μας τα γνωρίζουμε όλοι… έξω μας δεν τα λέμε… Όπως όλοι μας ξέρουμε πως τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει μετά την 82η Γενική Συνέλευση του κλάδου αν πρώτα δεν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι…
Καλούμαστε λοιπόν να αποδείξουμε πως μπορούμε να είμαστε αυτοί που είμαστε και να γίνουμε πραγματικοί συνδικαλιστές… να βάλουμε μπροστά μας το εμείς και όχι το εγώ… και δεν αναφέρομαι σε πρόσωπα αλλά σε παρατάξεις που περιμένουν με αγωνία πώς θα περάσουν την πρότασή τους γιατί μόνο αυτό έχει σημασία γι αυτούς… όμως σας πληροφορώ πως για το συνάδελφο δεν έχει καμία σημασία ποιος κατορθώνει να περάσει την πρότασή του… αλλά αυτό που τον ενδιαφέρει είναι αν αυτή η πρόταση που πέρασε βελτιώνει την κατάσταση που βιώνει καθημερινά.
Αυτός ο τρόπος λήψης απόφασης αλλά και όλη η λειτουργία της Ομοσπονδίας έκαναν τους συναδέλφους των παρεμβάσεων ήρωες γιατί ζητούν μειώσεις στη συνδρομή και κάνουν ζητήματα τα μικρά για να μην πιάσουν τα μεγάλα γιατί εκεί πρέπει να παρθούν αποφάσεις και ξέρουν πολύ καλά πως είναι τόσες πολλές οι συνιστώσες τους που δεν μπορούν να τα βρουν. Δεν φοβούνται να πουν ψέματα αλλά και να αλλάξουν πολιτική μια και ζητούμενο για αυτούς είναι η επιβίωση των σχημάτων τους και όχι η αλήθεια…
Θυμάμαι πως η ενασχόληση μου με τα του κλάδου μας με έφερε κοντά σε ανθρώπους όλων των παρατάξεων και μέσα σε αυτούς υπάρχουν άτομα που γίναμε πραγματικοί φίλοι και ας ανήκουν σε άλλες παρατάξεις… αυτό που μας ενώνει είναι η κοινή μας σκέψη για μια καλύτερη εκπαίδευση … Δυστυχώς είμαστε λίγοι και αν μας βλέπατε κάθε φορά που τελειώνει ένα συνέδριο της ομοσπονδίας θα μας καταλαβαίνατε αμέσως, από το πόσο απογοητευμένοι είμαστε…
Στο σημείο αυτό σκέφτομαι και τους συναδέλφους της βάσης που στέλνουν ως αντιπροσώπους, αυτούς που θεατρινίζουν ή αυτούς που τους λένε αυτά που θέλουν να ακούσουν, χωρίς να σκέφτονται ιδιαίτερα αν αυτά που τους λένε είναι εφικτά ή αλήθεια… γιατί ως επαναστάτες του καναπέ, είναι εύκολο να εκχωρείς τα δικαιώματά σου σε άλλους γιατί εσύ κουράζεσαι ακόμη και να τα σκέφτεσαι…
Με την ελπίδα, που όπως λέμε πεθαίνει τελευταία, για κάτι καλύτερο ας προετοιμαστούμε όλοι συμμετέχοντες και μη για την 82η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ… τουλάχιστον ας είμαστε εκεί… ίσως κάτι να αλλάξει επιτέλους.
ΤΕΚΙΔΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΕΚΙΔΗΣ 