Θλίψη… Απογοήτευση… Αγανάκτηση… Οργή… και κυρίως Ντροπή… είναι τα συναισθήματα που με κυριεύουν με την επιστροφή μου στη Θεσσαλονίκη από την 79η Γενική Συνέλευση του κλάδου.
Θλίψη… γιατί και μεττά τη λήξη της 79ης Γενικής Συνέλευσης του κλάδου(για όσους δεν καταλαβαίνουν… τη Γενική Συνέλευση των αντιπροσώπων της Δ.Ο.Ε.) δεν άλλαξε ουσιαστικά τίποτα… παραμείναμε το ίδιο ανούσιοι και ανίσχυροι όπως ήμαστε όλα αυτά τα χρόνια. Χωρίς έμπνευση… χωρίς σοβαρότητα… χωρίς υπευθυνότητα… αλλά κυρίως χωρίς τόλμη για την αντιμετώπιση της νέας και σκληρής πραγματικότητας.
Απογοήτευση… γιατί πίστευα, όπως οι περισσότεροι Έλληνες, την ώρα που αποδομούνται τα πάντα στην πατρίδα μας… με την κυβέρνηση και το ΔΝΤ να παίρνουν κάθε μήνα σκληρότερα μέτρα για τους εργαζόμενους, το συνδικάτο των Ελλήνων εκπαιδευτικών… που ιστορικά έχει καταξιωθεί για τους αγώνες του… θα τολμούσε την ανατροπή και θα έμπαινε μπροστάρης στους αγώνες που με μαθηματική ακρίβεια… είναι μπροστά μας… αντ’ αυτού επικράτησαν για μια ακόμη φορά τα φοβικά σύνδρομα και οι «γραμμές» που τόσο κακό έχουν κάνει στον κλάδο των εκπαιδευτικών της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης όλα αυτά τα χρόνια.
Τούτη τη δύσκολη ώρα για τους εργαζόμενους… οι «μικροψυχίες» και οι «εγωισμοί» επικράτησαν… μην επιτρέποντας στην ελπίδα να λάβει τη θέση που της έπρεπε και της άξιζε σ’ αυτή τη Γενική Συνέλευση του κλάδου.
Αγανάκτηση… για όλους αυτούς που έπρεπε να είναι εκεί και δεν ήταν… αν και είχαν εκλεγεί από τους συναδέλφους μας στα σχολεία να τους εκπροσωπήσουν ίσως στην ιστορικότερη στιγμή της Δ.Ο.Ε. … όπως θα γράψει η ιστορία, αλλά και για όλους αυτούς που ήταν εκεί και βρέθηκαν στην αίθουσα την ώρα της ψηφοφορίας του Αγωνιστικού Πλαισίου του κλάδου και πραγματικά δεν αντιλήφθηκαν τη σημαντικότητα της στιγμής.
Οργή… για όλους αυτούς που φρόντισαν με τη στάση τους να υψώσουν τείχη, για μια ακόμη φορά, ανάμεσά μας… γνωρίζοντας την κατάσταση την οποία βιώνουν και θα βιώσουν από το Σεπτέμβριο οι Έλληνες εκπαιδευτικοί… Αυτό δεν τους δίνει κανένα ελαφρυντικό… όταν και όποτε κριθούν από τους συναδέλφους για τις πράξεις τους. Στην κατοχή τους λέγαμε «εθνικούς μειοδότες»… σήμερα αναρωτιέμαι πως πρέπει να τους ονομάσουμε… που ουσιαστικά με τις πράξεις τους συνυπογράφουν την απώλεια της ανεξαρτησίας της πατρίδας μας… σίγουρα οι συνάδελφοι θα βρουν τις κατάλληλες λέξεις για να τους «στολίσουν» όταν θα τολμήσουν να μιλήσουν για αγώνες… λαϊκίζοντας κατά τον προσφιλή τους τρόπο.
Ντροπή… γιατί σε λίγο θα αναχωρήσω για τη Λαμία να πάρω την κόρη μου… που για πρώτη φορά δούλεψε αναπληρώτρια… και περιμένει από εμένα και από όλους εμάς τους κορυφαίους συνδικαλιστές της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης να της δώσουμε την ελπίδα… πως αυτό που η ίδια, αλλά και οι χιλιάδες αναπληρωτές και ωρομίσθιοι που εργάζονται στην εκπαίδευση, είχαν προγραμματίσει για τη ζωή τους, δε θα επιτρέψουμε να αλλάξει.
Θα είναι πολύ δύσκολο για εμένα προσωπικά αλλά και για όλους εμάς, που μπορούσαμε να δώσουμε την ελπίδα, να κοιτάξουμε από εδώ και πέρα ένα νέο παιδί στα μάτια και να του πούμε απλά πως καταλαβαίνουμε το πρόβλημά του, αλλά εμείς, επειδή πρέπει να κρατήσουμε τις περιχαρακώσεις μας, δε θα κάνουμε τίποτα και θα αφήσουμε το ποτάμι της ανεργίας να το παρασύρει και αυτό όπως και χιλιάδες άλλους νέους…
Συνάδελφοι, δυστυχώς η 79η Γενική Συνέλευση τελείωσε… και αυτά που συνέβησαν δεν αλλάζουν…
Η πίκρα όμως που νιώθω στην ψυχή μου με κάνει να αναρωτιέμαι… και μια μόνο ερώτηση γυρίζει στο μυαλό μου…
Έκανα όλα αυτά που έπρεπε… για να αλλάξω την κατάσταση;
Αγαπητοί μου φίλοι και συνάδελφοι… σας το λέω μέσα από την καρδιά μου… δεν μπορώ να απαντήσω… όπως πιστεύω δεν μπορεί να απαντήσει κανένας συνάδελφος που ήταν εκεί…
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΤΕΚΙΔΗΣ 